video met dank aan Taube video productions
Korte samenvatting: voor mensen met zeer weinig tijd
In onze huidige maatschappij is ons geluksgevoel vaak heel hard afhankelijk van onze materiële successen. Door klimaatverandering en het opraken van fossiele brandstofvoorraden zal het minder evident zijn om dezelfde materialistische welvaart te behouden. Hoe zal ons geluksgevoel hieronder lijden? Kunnen we ons hiertegen wapenen?
Volledig artikel: voor mensen met meer leesgoesting
“Gelukkig zijn”: het ultieme doel in een welvaartsmaatschappij. Wat is "gelukkig zijn” eigenlijk ? Hoe definieer je dat? Ik zie het als een tevreden gevoel van een persoon in een gegeven levensomstandigheid, als het product van een subjectief gevoel bij een objectief waarneembare situatie.
Geluk = gevoel x situatie
Sommige mensen voelen zich best gelukkig bij een bepaalde situatie, die voor anderen niet als voldoende aanvoelt. In dat geval is het geluksgevoel dus volledig afhankelijk van de perceptie van de persoon in kwestie. Of omgekeerd, twee verschillende mensen kunnen even gelukkig zijn zelfs als ze in verschillende omstandigheden leven, simpelweg omdat ze die realiteit op een verschillende manier ervaren.
Twee verschillende mensen kunnen even gelukkig zijn zelfs als ze in verschillende omstandigheden leven, simpelweg omdat ze die realiteit op een verschillende manier ervaren.
Is het niet bizar dat we in onze maatschappij zoveel belang hechten aan het bereiken van geluksgevoel door te focussen op onze levensomstandigheden? Alsof dit de enige factor is die geluk bepaalt. Waarom is er zo’n focus op materiële doelen om ons gelukkig te maken, terwijl de perceptie van de persoon in kwestie een even belangrijke rol speelt? Hoe vaak denk je niet: “Als ik dit bereik of dat heb, dan zal ik vast gelukkig zijn.” Maar eens je dat doel bereikt hebt, blijk je vrij snel alweer op je honger te zitten en snak je al snel naar iets nieuws. Zouden we niet beter wat meer werken aan onze perceptie?
Het klimaat is op drift en ongeacht wat we doen vandaag, de volgende twintig à dertig jaar gaat het sowieso slechter worden. De ironie is dat we hier niet bepaald gelukkig van worden. De situatie is heel ernstig, maar nog niet alles is verloren. We hebben nog een jaar of tien om onze ecologische voetafdruk drastisch aan te passen en ons hachje en dat van onze kinderen en kleinkinderen te redden. De uitdaging die ons te wachten staat is enorm: onze hele beschaving is gebouwd op een economisch en cultureel model van overmatig energieverbruik. De wetten van de fysica zijn niet vatbaar voor interpretatie en de afmetingen van onze planeet en zijn natuurlijke rijkdommen zijn niet ongelimiteerd, in tegenstelling tot wat ons huidig economisch model ons doet geloven. Met andere woorden, de materialistische groei die we de laatste 250 jaar onafgebroken gekend hebben kan niet blijven duren. Dit ideaal van groei is gebaseerd op veronderstellingen die ronduit fout zijn. De groei zal stoppen. Als het niet onder druk van klimaatverandering is, dan zal het uiteindelijk onder druk zijn van de uitputting van fossiele brandstoffen of de volledige destabilisatie van onze biosfeer.
Kunnen we ons vandaag hiertegen wapenen door te leren werken aan onze perceptie in plaats van systematisch te focussen op onze levensomstandigheden?
Hoe gaat ons geluksgevoel hieronder lijden? Hoe gaan we hiermee omgaan? Gaan we met zijn allen ongelukkig worden omdat onze levensomstandigheden niet meer zullen verbeteren of zelfs achteruitgaan? Kunnen we ons vandaag hiertegen wapenen door te leren werken aan onze perceptie in plaats van systematisch te focussen op onze levensomstandigheden? Ik geloof het wel. Al een tijdje experimenteer ik met mijn gezin om gelukkig te leren zijn met minder. Genieten van de kleine dingen. We werken en reizen lokaal en met de fiets en de tent. We eten lokaal, seizoensgebonden en plant-based. We wonen in een klein, maar modern appartement. We genieten van de natuur rondom ons en proberen zoveel mogelijk tijd met elkaar, vrienden en familie door te brengen. Echter, we zijn verre van perfect en dat hoeft ook niet. We hebben nog steeds een auto die we gebruiken voor verdere uitstapjes die moeilijk haalbaar zijn met het openbaar vervoer. Tegen de stroming zwemmen is lastig en de ene dag gaat dit al beter dan de andere. Vooral met twee jonge kinderen in het gezin moet je compromissen maken. Je kan ze niet volledig buiten de maatschappij plaatsen. Op school en de crèche eten en leven ze net zoals hun vriendjes, terwijl ze thuis enkel een plant-based dieet voorgeschoteld krijgen. Maar ook met het gezin blijven we flexibel. Als we buitenshuis eten en geen keuze hebben, gaan we niet rouwen over een stukje kaas, een ijsje of een stukje taart van dierlijke melkproducten. We zijn zeker niet perfect maar nemen vrede met de balans die we vinden en krikken ons op met de gedachte dat we ons op zijn minst bewust zijn van onze imperfectie. Iedereen kan zijn gewoontes veranderen en dat gaat niet zonder inspanning en veel tijd, maar het is zeker de moeite waard. Wat houdt jou tegen om dit te proberen?
Comentários